boda en andere verhalen

Het is alweer een tijdje terug dat ik van me heb laten horen. Er is weer veel gebeurd. Maar alles duurt hier lang en kost veel tijd. En juist daarom gaat, vreemd genoeg, de tijd zo snel. Voor je het weet is het weer avond en denk je: wat heb ik nou eigenlijk gedaan vandaag? Uhm.. niet zoveel, maar het was wel een goede dag. Om mijn blog bij te houden, moet ik echt even gaan zitten, met de computer en dan moet er stroom zijn.. (is er niet altijd..) en ik moet genoeg geld op mijn dongel hebben staan (is er altijd) en internet moet een beetje werken (is soms heeeel erg langzaam, zodat ik een spelletje patience kan doen, terwijl een pagina geopend wordt) Vreemd genoeg is mijn telefoon sneller en kan ik wel regelmatig dingen posten op Facebook. LANG LEVE FACEBOOK!!!

Om hier iets te bereiken moet je contact maken met mensen in hoge functies. En deze mensen moeten op een bepaalde manier benaderd worden. Tenminste mannen, er heerst hier nog een hiërarchie en beroepsprotocol waar je je aan te houden hebt. De meeste vrouwen hebben daar niet zo veel mee. (behalve wanneer een politie agente je aanhoudt, dan heb je een probleem..)
Ik moet dingen dus niet regelen zoals ik gewend ben, rechtstreeks, direct en vooral straight to the point (mijn bijnaam is niet voor niets The Wicked Witch from the West). Hier moet het rustig aan, vol respect, vol begrip, vol charme (Ja, dat heb ik echt, ergens diep van binnen!!!) en vooral alle ideeën uit de ander laten komen, zodat hij/zij het idee heeft geniaal te zijn, terwijl ik dat natuurlijk op dat moment ben… Een beetje manipuleren mag best (En dat kan ik, al zeg ik het zelf, best goed!!)

Van de week was er weer een duidelijk voorbeeld. Ik was op de school van de homecoming kids en de adjunct directeur wilde een gesprek. Prima. Ik begon gelijk met mijn verhaal. Verkeerd!!! Eerst moet het riedeltje:
How are you?
I am fine. And how are you?
Fine
Stilte
How is here?
Fine
How is there?
Also fine.
stilte
It is hot today.
Yes but yesterday was worse.
You think so?
Yes, but is was not as hot as last week.
No, you are right
En dan kan het gesprek beginnen.

Maar geduld en tact hebben wel resultaat gehad! Ik mag mijn eigen klas beginnen in de gevangenis!! En niet 1x in de week, maar 5 dagen!!! Het gaat natuurlijk tegen allerlei regels in: Officieel mag Foodstep er maar 1x in de week komen en ik ben er 5 dagen. En niet erbuiten, maar het klaslokaal komt echt midden in het kamp. Moet ook nog ergens in de buurt gaan wonen, want om elke dag 2 uur heen en 2 uur terug te rijden is een beetje enthousiast. Helemaal omdat de scholen daar om 07.00 uur beginnen. Ze willen me in een hotel hebben, omdat ik blank ben moet ik, in hun ogen, natuurlijk alle luxe hebben, maar ik wil gewoon in een kamer, of guesthouse ergens in de buurt. Zolang ik me maar veilig voel, af en toe elektriciteit heb en water (hoeft geen drinkwater te zijn) in de buurt. Hier moeten we het nog even over hebben.

Het voordeel van in de buurt wonen is dat ik ook de oudere kinderen, die naar de buurtschool gaan, kan bereiken. Ik kijk vooral uit naar de godsdienst lessen. Niet dat ik veel bijbel kennis heb, maar het lezen van en tekst en het dan op het dagelijks leven te betrekken, levert zulke mooie resultaten op. De kinderen komen met zulke mooie voorbeelden en leren van elkaar. Wanneer we op donderdag in de gevangenis zijn, is een van de vaste rituelen de Worship. Samen zingen en bidden, maar ook maakt Nathalie altijd een speech om de kinderen een hart onder de riem te steken. Wanneer zij er niet is, moet ik het doen. Een aantal weken geleden had een social worker tegen een aantal kinderen gezegd dat ze daar zaten omdat ze niet hard genoeg gebeden hadden. Om eruit te komen moesten ze harder gaan bidden.. Dat is, in mijn ogen, de grootst mogelijke onzin die er is. Om dat te weerleggen, heb ik het gehad, dat ik mijn ogen, iedereen krijgt wat hij aankan, niet wat hij verdient. En dat God een hoge dunk van hen heeft, want hij denkt dat ze dit allemaal aankunnen. Dat ze hier heel sterk uitkomen en ook veel mogelijkheden krijgen, scholing, zowel lagere, middelbare als beroepsopleiding (Foodstep regelt allerlei stages en betaalt voor opleidingen van de kinderen). Het heeft wel indruk gemaakt, verschillende kinderen kwamen daarna naar me toe om er over te praten. Tevens zijn er een aantal kinderen die naar de dorpsschool gaan. Optellen gaat prima, aftrekken vermenigvuldigen en delen is een groot probleem. Ze begrijpen wat er gebeurt, maar daar stopt het mee. Tafels zijn niet geautomatiseerd (ga ik nu mee beginnen) en het inzicht ontbreekt. Er is dus werk aan de winkel

Het zal ook wel tegen de regels van mijn opleiding ingaan. Ik moet tenslotte stage lopen en daar hoort een stagebegeleider bij, die checkt hoe het gaat. Maar ja, dit past zo bij mijn toekomst perspectief, dat ik het natuurlijk niet kan laten gaan. Deze keer is het proefdraaien, de volgende keer is het mijn eigen school. En ik kan hier zoveel van leren, dat het me niet zo veel uitmaakt wanneer ik deze stage periode over zou moeten doen. Mijn eerste uitdaging is: hoe geef ik kinderen les die mij niet verstaan. Het plan was dat ik het tweede semester zou beginnen, ergens in mei. Gelukkig heb ik toestemming gekregen om in april te beginnen met het aanleren van Engels. Dus over een paar weken begin ik daar. Kan eigenlijk niet wachten, maar het is ook best spannend. Weer uit mijn comfort zone, een nieuwe uitdaging..

Met de kids uit het huis gaat het prima. Ze spreken steeds meer Engels en verstaan bijna alles (als het hen uitkomt, het zijn tenslotte Karamojong). We beginnen ’s ochtends met woord flashen, waar ze steeds beter in worden. Daarna tekenen, of kleuren (ze gaan steeds mooiere tekeningen maken en kleuren nu bijna allemaal binnen de lijntjes) rekenen: tellen, met kaartjes, dominostenen, gewonen stenen. Memorie, letters schrijven, letter puzzel, de kids vermaken zich wel. Sommigen zie je echt met sprongen vooruit gaan. Ze wonen nu officieel in het huis en gaan in mei naar school.

En mijn leven heeft natuurlijk niet alleen met de kinderen te maken. Laatst hadden Maris en ik een verwen dag. Pedicure, manicure en ik heb mijn haar laten verven (zelf verf meegenomen, vorige keer hadden ze geen rood/bruin, maar wel paars. Ze waren er allemaal van overtuigd dat dat me heel erg goed zou staan.. Uhm, nee dank je wel). Voeten weer heerlijk schoon. Ze waren toch niet zo bruin als ik dacht, het was gewoon stof wat erin was getrokken. En het haarwassen was heerlijk!! Echt lekker een zo’n hoofdmassage!! Daarna met de bodaboda (brommertaxi) door de stad naar een restaurantje. Mijn probleem op de boda is dat mijn knieën verder uitsteken dan die van de bestuurder. Dus wanneer hij tussen auto’s door manoeuvreert, mijn knieën zouden kunnen blijven steken. Heb hem dan ook uitdrukkelijk gewaarschuwd dat hij daar rekening mee moest houden en gelukkig, hij luisterde (Het hielp waarschijnlijk dat ik twee keer zo groot was en hem nog moest betalen) na het eten moesten we ook met de boda terug. Vanaf de Red Chili is dat ongeveer 40 minuten achter op zo’n brommer. Je mag natuurlijk niet je armen om de bestuurder heenslaan voor evenwicht, dus ik hield me vast aan de bagage drager. Het was donker, er zitten gaten in de weg, er is verkeer waaromheen gereden moet worden en het gaat best hard. De bestuurder was een schatje en hield rekening met me, maar dat ik thuis was, moest ik mijn vingers een voor een van de bagagedrager lostrekken, had ik het ijs koud en was blij dat ik er was. De volgende dag had ik spierpijn in mijn vingers en was mijn stem ergens op Entebbe road achtergebleven. Kon alleen nog maar fluisteren. Maar het was wel een ervaring, volgende keer weer. Nu moet ik alleen nog met een rok op de boda, dat betekent dus met 2 benen aan een kant!!

Dit is eigenlijk in het kort wat er hier is gebeurd, de afgelopen tijd. Het kan zijn dat je dingen twee keer gelezen hebt, of denkt, is dat alles?? Mocht je meer willen weten, wordt gewoon vriendjes op facebook, (sta gewoon onder Lieteke) daar post ik af en toe wat foto’s en regelmatig berichtje over mijn leven hier, in Afrika!