Drukke week

Er is de afgelopen tijd wel het een en ander gebeurd. Afgelopen donderdag zijn we weer naar de gevangei s geweest. Ik zeg wel we, maar Mariska en Nathalie konden vanwege zieke familieleden niet mee, dus ik was “in charge”. Dat klinkt heel erg belangrijk, maar het valt best mee, dacht ik. De andere 3 vrijwilligers zouden mee gaan (Altijd feest) een opa met zijn kleindochter reden mee (hij had in Congo gewoond, dus was Afrika gewend ) en een verpleegster zou ons daar ontmoeten, omdat ze vanaf een andere kant kwam. (Zij komt elk jaar hiernaar toe om een maand les te geven, dus ook geen Afrika vreemde) Het liep even anders.. De vrijwilligers erbij was nog steeds feest, de verpleegster was een geweldig mens, er was een extra persoon mee die erg aardig was, maar opa…..

Hij wist alles beter, wilde gelijk alles veranderen en toen hij met een kind in gesprek was geweest die hem vertelede dat hij hier zat omdat zijn moeder hem gebracht had, na het stelen van 1 sigaret, ging hij bjna over de rooien. Mensenrechten werden geschonden en dat kon toch allemaal maar niet en het moest gelijk veranderen, eigenlijk meteen nu. Ja zo werkt het natuurlijk niet. En hij wilde maar foto’s maken, maar daar zijn ze, na de opnames voor de televisie uitzending, heel erg gevoelig voor. Heb dat een paar keer moeten uitleggen.

Op de terugweg halen we altijd een stok met beef, een gebakken banaan en wat soda. Hij wilde niets. Nadat ik mijn bestelling kreeg pakte hij ook ineens een stok, een banaan en soda. Dus maar weer extra besteld. (beetje lastig, alle verkopers komen op de auto afgestormd, steken hun verkoopwaar naar binnen en je kunt geen kant meer op Arme Charles kreeg 25 stokken met beef en 5 manden met gebakken banaan door zijn raampje geschoven. Gelukkig is hij Ugandees en wel wat gewend. Bij een beetje grote bestelling, is het het makkelijkst iedereen eerst weg te sturen, daarna een deal te maken met 1 persoon per product wat je nodig hebt en je daar aan te houden. Opa vond het nodig om het laatste stukje vlees van de stok aan Charles te geven, terwijl die toch echt een eigen stok had.
Maar als klap op de vuurpijl had hij een sporttas met spullen mee voor de kinderen, dachten we. Het bleek een tas met mango pitten en ander afval, en inderdaad 2 T-shirtjes. Wat denkt zo`n man, dat de kinderen graag rottende mango van een pit afkluiven? Beetje fout kolonisme. En voor mij heel erg vermoeiend.

Vrijdag zijn de Engelse tandartsen aangekomen En Herik en Jolanda, een Nederlands stel die bijna elk jaar wel lang komt. Eerst samen naar de nieuwe home, daarna met Herik, Jolanda, Maris en de kids wezen eten. We hebben soms nog wel een beetje luxe!!

Zaterdag eerst naar de gevangenis waar de tandartsen de gebitten van de kinderen nakeken. Volgens mij zijn ze bijna allemaal geweest. Ben nog een paar keer rond gelopen om degenen die nog niet waren geweest te ronselen en alleen een paar wilden echt niet. Deze keer liep het een stuk rustiger dan 1.5 jaar geleden. Toen waren kinderen in paniek, werd er gegild en geschreeuwd. Nu waren sommigen wel bang wanneer er een kies uitmoest, maar alleen een klein karamojong meisje was in paniek, niet van de tandarts, maar van het grote nepgebit waarop uitgelegd werd hoe ze moesten poetsen.
Daarna werden Maris en ik gesommeerd bij de opperhoofden van de gevangenis voor een gesprek. Moest weer even wennen aan de Ugandeze manier van denken

Vervolgens op bezoek bij Gini, die daar in haar eentje een geweldig weeshuis heeft opgezet! Ze is nu bezig met de bouw van het nieuwe huis en het is echt heel erg goed opgezet. Petje af voor haar.

Als laatste nog even naar het ziekenhuis, om Andreas te bezoeken. Als kind werd zijn handje verbrand, zodat het misvormde. Dat leverde meer geld op bij het bedelen. Nu kreeg hij weer vingers en de bedoeling is dat hij die ook kan gaan gebruiken. Hij is nu verplicht links handig, ben heel erg benieuwd hoe dat straks gaat worden. We kwamen er achter dat degene die op hem zou passen eigenlijk nooit aanwezig was, dus ik heb de zondag en het grootste deel van de maandag met hem doorgebracht. Het is een heerlijk joch, heel spontaan, heel sociaal, maar rond 15h00 gingen de lichtjes zij hem uit en wilde hij alleen maar in een hoekje huilen. Zo zielig. Maar op maandag mocht hij al naar huis. De doktoren waren langs geweest (Ja, doktoren, ze waren met z`n negenen) en ze spraken niet tegen de patiënt of de begeleider, maar tegen elkaar. Het is wel makkelijk Muzungu te zijn, dat doen ze dan tenminste niet.. Een ander voordeel was, dat toen de hand weer verbonden moest worden we gelijk aan de beurt waren. Ook al kwamen we als laatste aan. Daar heb ik dus dankbaar misbruik van gemaakt.

Het ziekenhuis is een ander verhaal. Het zijn twee open zalen met daartussen de receptie. De zalen zijn verdeeld door lage muren (± 1 meter) en per subzaaltje staan 5 of 6 bedden. Die zijn voor de patiënten, of voor de begeleider. De begeleider is nodig voor alles wat geen operatie of het verbinden van wonden betreft. Eten wordt buiten gemaakt en kan op vertoon van een bonnetje gehaald worden (was trouwens wel lekker!) er kan op de hand de was gedaan worden en de afwas en iedereen let op elkaar, helpt elkaar. Dus je kan een kind of baby best even alleen laten, de rest past erop. En eigenlijk is het er heel gezellig. De kinderen spelen samen, de ouderen praten samen en bij mij was het een zoete inval, omdat ik memorie, leesboeken, kleurplaten en kaarten mee had.

Ondanks dat het gezellig was, was het ook wel vermoeiend, helemaal omdat er maar een paar mensen gebrekkig Engels spraken en alles met handen en voeten uitgelegd moest worden. Maar ik ben wel weer een ervaring rijker!

Vandaag weer een hele dag bij de Karamojong geweest. Wat gaat het leren van Engels snel, wanneer ze het een paar uur per dag horen. Ik had ook wat boekjes met plaatjes en woorden gekocht en ze vinden het heerlijk om dat de hele dag door te herhalen. Hetzelfde geldt voor tellen, kleuren en tekenen. Wat me opvalt is dat ze 2 weken geleden totaal geen fantasie hadden op het gebied van tekenen, daarna de stokpoppetjes kwamen (benen en armen gelijk uit het hoofd) daarna kwamen er lijven en nu tekenen sommigen al hele poppetjes. En dat allemaal in 2 weken. Waar een normaal kind een paar jaar over doet, gaat hier de versnelling in. Ze hebben tenslotte wel de leeftijd, maar niet de ervaring. Jammer dat ik niet het jonge kind heb gekozen, want ik heb hier een bron van informatie zitten.

Wanneer alles gaat zoals het hoort (het is tenslotte afrika) ga ik morgen naar de school (eindelijk!!) en daarna met Andreas naar het ziekenhuis om het vberband te laten verschonen. En ik heb een huisje gevonden in de buurt van het foodstephouse. Moet er nog wel even achteraan, maar het staat leeg. Het zijn 2 kamers, met electriciteit, een water kraan op het terrein en de badkamer en hurktoilet buiten. Voor de totale prijs van €50.00 per maand. Moet nog wel even checken of het veilig is voor een Muzungu, maar het voelt wel goed aan..

Volgende keer meer info hierover. Nu lekker aan de pannenkoeken die Miriam gebakken heeft.

Ik hou jullie op de hoogte