Alweer 5 dagen in Uganda

Ik ben nu 5 dagen in Uganda en het voelt weer als vanouds. Het is weer goed om bij Maris te zijn, alhoewel ik hier natuurlijk geen 6 maanden kan blijven logeren, haar kids zijn geweldig, het eten is lekker (nee nog geen sprinkhanen gehad, helaas) en het weer is weer lekker warm.

Het is goed Nathalie en Werner weer te zien. Helaas heeft Werner een maand geleden een herseninfarct gehad en heeft moeite met spreken en dingen uit het verleden op te halen. Hij wist heel veel van geschiedenis, en gelukkig is er een groot deel blijven hangen en verwent hij ons af en toe met een geschiedenisles. Maar het is zwaar, voor hen beiden en natuurlijk ook voor zowel de eigen kinderen, als die van Foodstep

Het Foodstephouse is nu uitgebreid. Er wonen nu 53 kinderen, in de leeftijd van 4 tot 19 jaar. Ze gaan allemaal naar school. (lagere, middelbare en beroepsonderwijs) op 7 kinderen na. Officieel wonen ze er niet. Ze mochten mee uit de gevangenis, omdat ze te ziek waren om daar te blijven. Officieel zullen ze een keer terug moeten. Officieel, want Nathalie zou Nathalie niet zijn, wanneer ze niet alles op alles zou zetten om ze te houden. Waarschijnlijk lukt dat ook wel. Maar tot die tijd kunnen ze niet naar school, want dan moet alles officieel geregeld zijn en dat is het dus niet.
Dit is niet het enige probleem dat deze kinderen hebben.
Ze komen uit Karamoja, een van de armste provincies in Uganda. De kinderen zijn gebruikt om te bedelen, om geld binnen te halen. En de beste plaats daarvoor is de hoofdstad. Een keer in de zoveel tijd worden deze kinderen van straat opgepakt en gedumpt in de gevangenis. Vroeger ging er, wanneer er zo’n 50 kinderen waren een bus vol terug naar Karamoja om ze daar weer te dumpen. En dan waren de kinderen ook weer zo terug in Kampala. Meestal spreken ze alleen hun eigen taal, soms ook nog wat Luganda maar geen Engels. Het communiceren met deze kids is dus moeilijk. Buiten dat, zijn ze ook redelijk eigenwijs, heel erg hard naar elkaar (in woord (denk ik, kan ze niet verstaan, maar regelmatig barst er een in tranen uit) en daad: er wordt flink oplos gemept) en ze zijn gewend om te doen waar ze zelf zin in hebben. En deze kinderen mag ik ’s middags Engels gaan bijbrengen. En schrijven en rekenen.. Uhm.. Ja… Ik dacht echt dat ik wel iets wist van lesgeven, maar nu begin ik daar heel erg aan te twijfelen. Heb ze eerst eens laten tekenen. 2 jongens willen niet tekenen maar schrijven. En dat doen ze redelijk, ook echte woorden. De anderen hadden nog nooit een potlood vastgehouden. De social worker die er rondloopt vond dat nutteloos gekras maar niets en zette een beker op tafel om na te tekenen. Nou ben je straatkind, net uit de gevangenis, je hebt nog nooit een papiertje vast gehouden, laat staan een kleurpotlood, hoe kunnen ze dan verwachten dat je zoiets ga natekenen, Laat ze eerst eens kijken wat een potlood is en wat je er mee kunt doen! Kleine discussie. Ik won..

Ben vandaag de stad in geweest om wat lesmateriaal te zoeken. Heb een boekje gevonden: Engels voor Ugandezen. Daarin gebruiken ze woorden die ze hier gebruiken. Leuk A voor Apple maar wanneer je niet weet wat het is, dan blijft het ook niet echt hangen. Dus A is voor Ant, daar lopen er hier genoeg van rond. Verder nog een boekje met getallen. Sommigen kunnen heel goed van 1 tot 10 tellen, maar weten niet wat er na 5 komt. De ouders van een van de jongens heeft jaren geleden zijn hand expres laten verbranden, zodat hij er zielig uitziet en meer geld zou kunnen ophalen met bedelen. Zijn hand is nu vergroeid, dus op zijn vingers tellen zit er niet echt in. Maar hij kan wel schrijven, met zijn goede hand en goed ook.

En voordat er bij allerlei mensen alarmbellen gaan rinkelen: Nee, ik ben niet alleen met het jonge kind bezig. Mijn programma is redelijk vol:
3 ochtenden in de week naar de basisschool om daar stage te lopen.Oude kind! (school begint om 07.00) na de lunch ga ik met de karamojong aan de gang en daarna met een aantal kinderen waarvan de school vond dat ze een jaar over moesten doen. Nu mogen ze over, en ik help ze met hun werk.
Op donderdag gaan we naar de gevangenis en dan mag ik een paar uur de kinderen les geven. Dat kan van alles zijn. Spelletjes met kleuren in het Engels, Rekenen,bewegingen op muziek, voorlezen, of zelf lezen of of of.. Mocht iemand ideeën, graag, maar hou er rekening mee dat er geen materialen gebruikt kunnen worden omdat ze hier niet te verkrijgen zijn of gewoon belachelijk duur zijn.

En zo zijn mijn dagen wel weer gevuld. Het wordt een enorme uitdaging de komende 6 maanden.

Gister waren we ook in de gevangenis. Het is er echt een trieste bedoening. Met te weinig eten, veel slaag en te weinig matrassen. Veel kinderen slapen of met z’n drieen in bed, of op de koude grond. En ondanks dat Uganda op de evenaar ligt, is het ’s nachts soms echt koud. Helemaal wanneer je met alleen een broek op een betonnen vloer ligt.

Ik heb sinds vandaag ook eindelijk telefoon. Het heeft geduurd, maar dan heb je ook wel wat.. Hiervoor moest ik naar Kampala, met het openbaar vervoer. Eerst ongeveer 40 minuten lopen naar de hoofdweg. Op zich geen probleem, het is een mooie weg, met weinig verkeer en veel te zien. Daarna die hoofdweg oversteken, een avontuur. Je moet niet bang zijn, eigenlijk is het meer een kwestie van ogen dicht en door lopen.. Wachten op een busje waar nog plaats over is. (Staan in de brandende zon met om de meter iemand die wacht. De kans dat je snel meekomt is niet zo groot) gelukkig stopte er een man met een mooi busje, geen echte mutatu, maar een echt busje. Die wilde ons, mij en 5 anderen die her en der verspreid stonden, wel mee nemen. Hij dropte ons bij een tankstation in de stad, in een buurt die ik niet kende. Maar hij was zo vriendelijk om mij naar een betere plaats te brengen. Normaal zou ik daar 3x over nadenken, maar in dit geval vond ik het niet zo`n risico. De gemiddelde snelheid zat vanwege het verkeer rond de 10km per uur, dus me ongewild naar een andere plaatst brengen was niet echt een optie. Me oplichten ook niet, hij was tenslotte geen echte taxi chauffeur. Daarna lekker boodschappen gedaan. En mijn telefoonnummer geactiveerd. Tegenwoordig moet iedereen zijn prepaid registreren, om telefoon criminaliteit te verkleinen. Dus de simkaart die ik op dinsdag gekocht had (Inclusief internet hadden ze me beloofd) deed het dus niet. Gelukkig hoefde ik niet ver, dacht ik. Registreren kan gewoon in het winkelcentrum, maar voor internet moet je je toch echt bij het hoofdkantoor melden. Hoe doen ze dat wanneer ze aan de andere kant van het land wonen?? Na 30.000 Shilling (± € 9.00)extra betaald te hebben, heb ik nu 1 maand internet op mijn Blackberrie.. De terugweg ging iets minder soepel, maar goed, binnen een uur was ik thuis. Licht bezweet, moe, dorstig, maar zeer voldaan. Alles was tenslotte in 1 dag gelukt, een unicum hier.

Morgen gaan we weer naar de gevangenis. Het is een feestdag en de kinderen krijgen rijst met kip, vis of rundvlees, in plaats van pocho en bonen. Altijd leuk zo’n dagje.

Mocht iemand ideeën hebben om met de kinderen te doen, laat het me weten.. Kan me voorstellen dat je het niet hieronder wilt plaatsen. Mijn mail adres is: lietinafrika@hotmail.com
Alvast bedankt!!!