weer verhuizen

Er is weer veel gebeurd de afgelopen wee
Nathalie en Werner kwamen op zondag middag terug. Wel jammer! Na 10 dagen in een heerlijk bed geslapen te hebben en het elke dag erg gezellig met de hun kinderen te hebben gehad, kwam het volgende logeer adres: Renske. Renske ken ik al een paar jaar, ook vanuit Uganda. Ik wist dat ze gezellig was. Maar dat ze zo gezellig was, had ik niet echt op gerekend. Avonden hebben we spelletjes gedaan, zitten kletsen en het veel te laat gemaakt.. We zijn een paar keer de stad in geweest, hebben verf voor in huis gekocht en ze kreeg het lumineuze idee om voor een vriendin een witte pony te maken van Papier maché. Waarom een witte pony.. lang verhaal, niet echt noodzakelijk om het daar over te hebben. Papier maché wordt gemaakt van kranten dopen in behangerslijm. Klein probleem. Er is hier geen behang, dus ook geen lijm. Er moest dus zelf iets gefabriceerd worden. Op internet hebben we een recept gevonden van meel, suiker, olie en water. En het werkte ook nog. De eerste poging mislukte. We dachten slim te zijn. Omdat het met kokend water gemaakt moet worden, leek het ons een goed idee om het de ene avond te maken en de volgende avond te gebruiken. Niet doen!!! Het gaat gisten en stikt enorm!!!!!! Toen poging 2. Met het warme spul aan de gang. Dat ging redelijk goed, het spul bleef plakken en werd ook nog een beetje hard. Maar nadat we het geschilderd hadden, werden de poten toch weer slap. De derde poging had een ander resultaat, maar het droogde moeilijk.. Beetje jammer. Maar de Pony is wel heel erg goed gelukt. En belangrijker, we hebben heel erg veel lol gehad. Binnenkort ga ik het eens uitproberen in mijn middag knutselclubje.

Ze hadden in Kamperingisa beloofd dat mijn bed op donderdag klaar zou zijn. Nou had ik daar niet op gerekend.. We zitten tenslotte in Uganda. Gelukkig had ik dan ook niets meegenomen, mijn bed was niet eens klaar.. Wel kreeg ik het verwijt dat ik niet zou blijven. Op mijn vraag waar ik dan zou moeten slapen hadden ze geen goed antwoord. Buiten “Oh ja, dat is ook zo”, dan. Ik kreeg wel de toezegging dat het de volgende week klaar zou zijn. Uhm, ja tuurlijk, dat geloven we…

Wel had het grootste deel van de kinderen hun slippers nog! Dat was leuk om te zien. Okay, een flink aantal hadden de kans ook gegrepen om te ontsnappen, met slippers gaat dat tenslotte toch een stuk makkelijker.. Nathalie kreeg dan ook op haar kop dat ze de slippers gegeven had. Maar de verpleegsters waren er blij mee, het aantal voetwonden was een stuk lager geworden!

En op zaterdag werd mijn verjaardag gevierd. Renske en ik waren eerst gezellig de stad in geweest. Eindelijk weer eens met public transport. Dat betekent hier, of de boda boda (zie een van de vorige verhalen) of de mutatu. We moesten eerst met de boda naar de hoofdweg. Renske woont prachtig, aan de andere kant van een hoge heuvel. Het nadeel van een hoge heuvel is natuurlijk dat je of omhoog moet, of naar beneden. En de wegen zijn stijl en ik ben niet licht.. Gelukkig had ik iemand met een sterke motor, dus ik heb niet hoeven lopen. Naar beneden is ook een belevenis.. Het is net een achtbaan, heen stijl, dat je eigenlijk de weg niet meer goed ziet. Maar wel leuk!! Daarna gingen we met de Mutatu: Een busje waar officieel 14 mensen in passen. Officieel. Meestal proppen ze er meer in. En de bestuurder en de conductor tellen niet mee in de 14. Het is dan niet erg ruim. We waren net onderweg, of het begint te gieten. Niet een gewoon regenbuitje, maar een tropische stortbui. Alles was binnen de kortste keren onder gelopen en iedereen die zich buiten begafd was zeiknat. We zaten dus best lekker , maar toen moesten we eruit.. Het voordeel van Muzungu (hij de hard loopt, of hij die geeft) zijn is dat ze meestal net dat stapje harder gaan. Zo ook nu. Netjes stoppen bij een grote winkel met een afdak.. Even een klein sprintje en we stonden droog. Even gewacht en daarna de stad doorgebanjerd om het boodschappen lijstje af te werken. Het grappige hier is, dat alle winkels die hetzelfde verkopen in een buurt zitten. Telefoon nodig? Op Kampala road, vlak bij Watoto zijn de winkels te vinden. Iets verder door zijn de computers.. het nadeel is, dat je dus de hele stad door moet om alles te vinden. Wel goed voor de conditie..

Gelukkig konden we later die dag de auto van Renske halen, dus lekker lui, met eigen vervoer terug.

We hadden met een stel afgesproken in een restaurant om gezellig te eten. Het was niet allen mijn verjaardag, maar ook die van Tra, de dochter van Nathalie en Werner. Omdat we het goed met elkaar kunnen vinden, leek het ons leuk om het samen te vieren. Lekker gekletst en gelachen. Na het hoofdgerecht had Nathalie taart geregeld, met onze namen erop.. Tenminste.. Trá, is een Vietnamese naam en spreek je uit als Cha.. Dat was al moeilijk. Maar omdat ze uit Lieteke al helemaal niet kwamen en Nathalie gek werd van het opnieuw spellen, heeft ze er maar Kitty van gemaakt. Alleen Kitty op een verjaardagstaart valt mee.. Helaas Was er ook een zanger die nie gewoon Happy Birthday zong, maar een eigen liedje heeft gemaakt.. en wel 20x achter elkaar Kitty Kitty Kitty heeft gezongen.. Kan niet zeggen dat ik er echt heel erg vrolijk van werd..

Omdat de zoon van Renske ziek was, hebben we het niet te laat gemaakt.. Wat goed uitkwam, want mijn verjaardag heb ik schilderend doorgebracht. Als ik ergens relaxt van wordt, dan is het muren schilderen. Laat me alleen, geef me een muziekje en ik vermaak me enorm. De logeerkamer is nu helemaal gedaan, een muur bij haar zoon heeft nu een andere kleur en ze mag zelf haar eigen kamer doen.. daar was helaas geen tijd meer voor..

Op donderdag zijn we weer naar de gevangenis geweest. En tot mijn grote verbazing was mijn bed klaar. Geweldig zou je denken.. Helaas hadden ze aan 1 ding niet gedacht. Het is een heeeeeel erg klein kamertje. Dat we gingen meten, kwamen ze tot de ontdekking dat het bed er wel in zou passen, maar dat de deur niet meer open zou gaan. Beetje lastig.. Dus hebben ze het bed naar boven gesleept, en het een en ander weggeschuurd, zodat het wel zou passen.
Maar er zat nog geen slot op de deur en er was geen licht. Dus maar weer goed dat ik mijn spullen niet had meegenomen. Omdat het zaterdag (vandaag) een feestdag in het kamp was, had ik me voorgenomen om dan te verhuizen……

Op vrijdag kreeg ik bezoek van een ex-collega, die nu bij KLM werkt. We hadden elkaar al jaren niet gezien, dus we hadden het een en ander om bij te praten. Een aantal van haar collega’s wilden een ziekenhuis in Entebbe bezoeken. Wings of support (een onderdeel van KLM dat goede doelen steunt) heeft daar contacten en iemand had medische dingen en knuffels meegenomen. Het leek me leuk om met ze mee te gaan. Was daar nog nooit geweest. Hele gezellige en interessante ochtend gehad. Monica (de ex-collega) had ook nog veel spullen voor me meegenomen. Die had ik even opgeslagen in het hotel waar de crew logeerde. Ondertussen kreeg ik een bericht dat mijn klasgenoten een pakketje hadden verstuurd. Werner zou me komen halen bij het hotel, maar ik had nog wel de tijd om op en neer te gaan naar het postkantoor. Helaas had ik geen id mee en wilden ze me het pakje niet meegeven. Dat is echt zo frustrerend! Je ziet het staan, kan het bijna aanraken, maar mag er niets mee doen… dus onverrichte weer terug. Gelukkig heeft Mariska het later voor me gehaald en ik heb echt de beste klasgenoten!!! Een pakket vol educatief speelgoed. Geweldig!!!We zouden nog met een aantal uit eten gaan. Opweg daarnaar toe, kreeg ik een telefoontje van iemand die in het huis woont waar ik zou gaan wonen. Ze was flink pissig en vond dat ik niet mocht komen voor maandag. Dan zou zij er weer zijn en dan moesten we maar kijken.. Ja dat ik lekker!! Heb het al meer dan een week uitgesteld en dan moet het nog een week.. was ff flink pissig! Had eigelijk iets van: laat maar zitten… dat ik heel erg moe was, hielp natuurlijk niet echt mee..

Vanmorgen maar wel alles ingepakt. Boodschappen gedaan (wat heb je veel nodig wanneer je op nieuw moet beginnen) en naar de gevangenis gereden.. met het hoofd van de social workers gepraat. Met het opperhoofd gesproken. En zij vonden dat ik nu moest komen. Dus hier zit ik dan nu.. In mijn hok in de gevangenis. Er is nog geen licht in mijn hok (lang leve de kaarsen) er was nog geen slot op de deur, de kast kan nog niet dicht, er zit geen extra plank in de kast, het was niet schoon.. maar ik zit er wel!!! De kinderen vinden het geweldig!!! Ik heb alles schoon gemaakt. Nog niet alles uitgepakt.. blijkbaar komt die ander met haar moeder en een pasgeboren kind. Om de lieve vrede te bewaren, heb ik een sms gestuurd met de mededeling dat ik hier nu wel woon, maar dat we maandag wel gaan kijken hoe we verder gaan.. sommige mensen kan je beter te vriend houden en helemaal hier in Afrika.. er is nog steeds witchcraft. Het voordeel is wel dat er bijna altijd stroom is.. Geen netwerk, maar wel stroom. Ben nu al een half uur bezig proberen in te loggen. Lukt niet echt..

Morgen wanneer er weer licht is, ga ik verder met puinruimen.. op maandag is de klas opruimen en schilderen. Het moet er tenslotte wel goed uitzien! Daarna gaan we beginnen met Engelse les. In 3 groepen. Kinderen die geen Engels spreken, kinderen die een beetje Engels spreken en kinderen die goed Engels spreken, maar het willen verbeteren. Het nieuwe semester begint 1 juni. Dan gaan we met gewone lessen aan de gang. Ik wilde alleen met P1 (groep 1) aan de gang gaan, maar men verwacht dat ik alle klassen ga doen. En dan weet ik ineens waarom ik het eerste jaar op een Montessorischool heb les gegeven.. daar had ik ook 3 klassen samen. Dat ga ik dus blijkbaar hier ook doen.. moet er even over nadenken. Wel ga ik ’s middags clubjes organiseren. Beeldende vorming, dans, muziek, rekenen etc. Lijkt me zo leuk om ze bezig te houden! Het gaat met horten en stoten, maar ik ga een geweldige tijd tegemoet!!!