andere cultuur, hoe ga je daar mee om???

Na weken bij Mariska te hebben gelogeerd, slaap ik nu een week in het huis van Nathalie en Werner. Zij zijn er een paar dagen tussen uit, even bijkomen van zeer hectische maanden en ik mag op hun dochter passen. Zeer zwaar werk, NOT. Ze is nu bijna 17, een uitstekende gastvrouw en heel gezellig gezelschap, dus het is meer vakantie dan oppassen. Ook leer ik weer nieuwe muziek kennen. Heel verfrissend: Ben nu wel een fan van Swedish House Maffia. Beetje jammer dat ze net uit elkaar zijn, maar deze muziek zal het wel goed doen in de gym. Die is hier niet in de buurt, maar ja, ik loop per dag in ieder geval 1 uur, dus dat zal toch wel genoeg zijn..
Hier hebt ik een groot 2-persoons bed!!! Het bed van Miriam, waar ik de afgelopen weken ik geslapen heb, is net te kort. Ik kan dus kiezen: of mijn benen languit, of mijn bovenlichaam, of mijn benen buiten boord..Over op het verhoogde voeten eind. Het nadeel van lang zijn  Dus ondanks dat ik het heel erg gezellig heb gehad bij Maris, is dit nu even echte luxe!!

Het huis ligt op 5 minuten loop afstand van de home. Het is leuk om zo dichtbij te zitten, maar er zit ook een nadeel aan. De kinderen komen af en toe langs en meestal niet voor de gezelligheid, maar met problemen, die meestal met geld te maken hebben. En de werknemers weten me nu te vinden voor vragen en problemen. Zo zijn er 3 kinderen op de lagere school die spijbelen. Van 1 kan ik het me voorstellen. Hij zit in een te hoge klas, maar weigert een groep lager te gaan. Wanneer de kinderen beneden niveau presteren krijgen ze met de stok. Officieel alleen op de kont, maar ik denk dat ze ook wel eens ergens anders geraakt worden. De andere 2 hebben gewoon geen zin. Ze vallen in de middenmoot, dus hebben eigenlijk niets te vrezen. Gister heb ik met ze gesproken, heel vriendelijk en geduldig. Vandaag dus was het ff iets minder aardig. Even flink boos geworden. Eerst laten ze me wachten, had ze geroepen, maar wat ze aan het doen waren, was blijkbaar belangrijker. Voor degenen die me niet zo goed kennen: ik lijk heel geduldig, vriendelijk en aardig, maar wanneer ik boos begin te worden, is het verstandiger om een eindje om te lopen. De jongens waren, zo te zien, redelijk onder de indruk. Nu maar hopen dat dat zo blijft. Heb ze verteld dat wij de regels bepalen en niet zij en dat er in Kamparingisa 475 kinderen zitten die heel erg graag in hun schoenen zouden staan. Ze hebben een kans gekregen, die moeten ze pakken. Zonder lagere school kom je nergens. Zelfs hier niet

Afgelopen zondag was het visting day op de lagere school. Omdat de meeste kinderen op kostschool zitten en de ouders op zaterdag werken of op een andere manier druk zijn, wordt het op zondag gehouden. Inloop was vanaf 10.00 uur. De social worker Michael en ik dachten verstandig aan te doen pas om 12.00 uur aan te komen. Kregen we te horen dat het as om 2.00 uur zou beginnen. Wij weer terug naar huis (± 25 minuten lopen). Om 13.45 uur dus weer op pad. Er stond een kleine rij bij de inschrijftafel. Iedereen moest de naam van zijn kind noemen en de klas. Toen wij aan de beurt waren, wilde ze alle namen opschrijven, voor en achternaam. Dat is voor mij een probleem, want ik ken alleen maar voornamen. En omdat we 22 kinderen op school hebben, duurde het en duurde het. Na 8 namen was de pagina vol, dus toen hebben ze voor het gemak: “En de andere foodstep kinderen” geschreven. Hadden ze wat mij betreft ook al na 1 naam mogen doen. De rij achter ons was ineens een heel stuk gegroeid..

Tijdens visiting day worden ook de 10-minuten gesprekken gehouden, alhoewel ik ze hier de 30-seconden gesprekken zou noemen.15 uur. De cijfers worden op een papiertje geschreven en dat is het. Maar ja, dan kennen ze mij nog niet. Ik wil vergelijkingsmateriaal. Zijn ze vooruit gegaan, of juist achteruit. (1 juf had deze gegevens, de rest had geen idee) hoe zijn de kinderen in de klas? Vragen ze veel? Hoe sociaal zijn ze? Hebben ze vriendjes gemaakt? (ze zijn pas 2 maanden op deze school, dus ik vind dit belangrijke info, het gaat tenslotte niet alleen om het academische) Over het algemeen doen de kids het heel goed. Een aantal zit in de top 10, het grootste deel zit ergens in de 30 (niet slecht wanneer je nagaat dat er 80 kids in de klas zitten) en maar 1 jongen gaat niet lekker. (zie hierboven). Over het algemeen is iedereen tevreden.
Daarna was de meeting. De meeting die om 14.00 zou beginnen, begon om 15.00. voor Ugandeze begrippen is dat echt heeeeel erg op tijd. Omdat de meeting in het Luganda was, kreeg ik van te voren de speech van het hoofd van de school op papier, in het Engels. Dus ik kon een beetje volgen waar het over ging. Na de algemene opening, werd ik speciaal welkom geheten. Alleen jammer dat ze mijn naam veranderd hebben. Op school heet ik nu Kitty… Nou wordt ik in Engelstalige landen Litty genoemd, omdat Lieteke te moeilijk is, maar Kitty… Please… Hello Kitty.. maar ja, uit respect voor het hoofd van de school kon ik dat toen niet veranderen..

Vervolgens werden de schooltijden besproken. De kinderen beginnen om 07.00 uur. Hoe ouder het kind, hoe langer ze doorgaan. De hoogste klas zelfs tot 21.30 uur… Ik heb al een discussie met de directeur en de adjunct hierover gehad. Wie kan zulke dagen volhouden. En niet 1 keer in de week, maar 6x.. Dus toen ik mijn hand op stak tijdens de vragenronde, zag ik deze mensen een beetje verstrakken. Maar dat was nergens voor nodig. Ik was niet van plan dit gevecht en plein public aan te gaan. Heb heel netjes de school bedankt voor het opvangen van onze kinderen, hun flexibiliteit ten opzichte van de nieuwe kinderen die te pas en te onpas meekomen en hun meedenken. Daar waren ze wel blij mee.

Als laatste spraken ze de ouders aan op hun kleding. Voor vrouwen zijn lange broeken en minirokken uit den boze. Die wilden ze dan ook niet meer zien. Was ik blij dat ik voor de gelegenheid speciaal een jurk had aangetrokken. (voordeel wanneer je al verschillende vreselijk saaie, veel te lange officiële gelegenheden hebt meegemaakt. De vrouw mag nooit in een broek. Zelfs niet in een mooi ensemble, wat Maxima hier ooit eens aan had. Men sprak er schande van).

Het voordeel van deze dag was veelvuldig: ik had goodwill getoond om op zondag te komen, ik had de naam niet verbeterd, ik had een jurk aan, heb ze bedankt voor het werk dat ze verrichten en het ze niet aangesproken op het beleid. Dat noem ik nog eens scoren.

Toch zat dat slaan met niet lekker. Had eerst raad gevraagd bij een van de werknemers hier. Iemand die eerlijk is, recht voor z’n raap en niet tegen mij slijmt, omdat ik blank ben, maar gewoon zegt wat hij denkt. Volgens hem zijn wij te lief voor de kinderen. Ok, kan me er iets bij voorstellen, wanneer je altijd geslagen wordt en iemand wil ineens alleen maar praten, dan ga je daar een loopje mee nemen. Maar ja, om zelf te gaan meppen, leek me geen goed idee. Vandaag op school raad gevraagd. Eerst dacht ik dat ik ze terecht zou wijzen, dat het een schande was. Vond dat niet mijn taak. Maar ik wel weten hoe ik de moet straffen, zodat het wel indruk maakt, zonder een stok te gebruiken.

Dat ik het op school vroeg, had 2 redenen. Ten eerste wilde ik dat zij weten dat ik weet dat er geslagen wordt en dat ik hen daar niet op be- en veroordeel. En ten tweede denken Ugandezen anders. Wat voor onze kinderen een straf zou zijn, vinden Ugandezen normaal. Water halen (jerrycans van 20 liter), hout zoeken, naar school lopen etc zijn ze gewend. Geen tv kijken. Ze hebben niet eens een tv.. Maar de school kwam met wat leuke alternatieven: de kamers schoonmaken, wassen voor het hele huis, badkamers schoonmaken, aardappels schillen voor alle mensen (± 60 man). Kijk daar heb ik wat aan..

De Karamojng in het huis gaan lekker! Het tellen gaat nu goed, bij de ouderen. Bij de jongeren gaat het na 7 altijd fout.. Grappig is dat. Tot 7 geen probleem, daarna een bende. Ik heb een boek gekocht waar ze letters in kunnen overschrijven. Eerst staat er hoe het geschreven moet worden, daarna gaan ze zelf aan de slag. Met een stift. Wanneer ze klaar zijn kunnen we het allemaal weer weg vegen en kan de volgende aan de gang. Woordflashen is ook altijd een succes. De bewegingen die ik de eerste keren maakte om iets te verduidelijken blijven er in. Gemekker bij de geit, zwaaien met je hand, en daarna 5 vingers tellen, altijd een feestje. Memorie, kwartetten, puzzels maken , tellen en rekenen, ze doen het allemaal heel erg graag!
En we begrijpen elkaar steeds beter. Zelfs het me and you wordt niet meer door elkaar gehaald.

Bij Andreas zijn nu de pinnen uit zijn hand gehaald. Hij heeft nu een “splint” om, om het te beschermen, over 3 maanden moet hij terug komen, dan wordt hij weer geopereerd, dan proberen ze vingers te maken. Ben heel benieuwd hoe dat gaat worden. Hij is, zo te zien, rechtshandig, maar kan er nu niets mee..

Morgen gaan we weer naar de gevangenis. De hoge heren zijn er nog steeds niet uit waar ik moet gaan logeren. Misschien is een kamer ergens toch niet zo’n goed idee en moet ik voor een guesthouse gaan. Maar misschien komen ze wel met een andere oplossing. Vorige week zei de directeur dat wanneer ik ergens zou wonen, hij een bewaker voor de deur moest zetten. Vervolgens zei hij dat hij me niet in een kamer in de gevangenis kon laten wonen, en hij wees op de kamer naast een bewaker. Waar zou ik nou veiliger zitten dan naast een bewaker. Hij wilde dat risico niet lopen en gaat raad aan zijn bazen vragen. Morgen weet ik meer.. We wachten weer rustig af. Daar word je wel goed in hier in Afrika.