Nog 1 maand en 2 dagen
Blijf op de hoogte en volg Lieteke
01 Januari 2013 | Oeganda, Kampala
Het is dan bijna zover. Nog 1 maand en 2 dagen en ik ben weer als vrijwilliger in Uganda. Deze keer niet in een kinderhuis, maar als juf! Okay, nog geen officiële juf, alleen maar een stagiaire, maar toch..
En ondanks dat ik jaren in het buitenland heb gewoond, meestal alleen reis en eigenlijk nergens bang voor ben, word ik nu ’s nachts af en toe wakker met de vraag: WAAR BEGIN IK AAN??? Het wordt heftig, het wordt emotioneel, het wordt heel erg mooi, leerzaam, gezellig, fantastisch etc. Het wordt, zoals het meestal gaat in Uganda, een rollercoaster van emoties. Maar gelukkig heb ik mensen om me heen waar ik van hou en die ik heel erg waardeer en respecteer en waar ik ten aller tijden mezelf bij mag zijn.
Het verschil met de vorige keer, bijna 7 jaar geleden, is dat ik nu weet hoe het land eruit ziet, de meeste gebruiken wel ken (mag ook wel, heb er tenslotte genoeg reizen naar toe gemaakt) dat de mensen en de kinderen blij zijn om me weer te zien en ik weet dat ik heel erg veel ga leren!
Wat ik nog niet precies weet is waar ik les ga geven. Het allerliefste zou ik les willen geven in Kampiringisa.. Omdat ik daar me daar het nuttigst zou voelen.
Kamperingisa is een rehabilitatie centrum waar de straatkinderen die opgepakt worden door de politie worden gedumpt. De regering weet niet wat ze met deze kinderen aanmoeten, het worden er steeds meer en ze mogen volgens de wet niet bedelen. Deze wet is waarschijnlijk ingesteld om te voorkomen dat de kinderen gebruikt worden om geld op te halen, maar als je niets te eten hebt, moet je toch iets. Verder moeten de leefomstandigheden daar slechter zijn dan bij familie thuis, om te voorkomen dat er kinderen gedumpt worden Ouders willen het beste voor hun kind, dus wanneer ze het kind zelf niet kunnen voeden en ze genoeg te eten zouden krijgen in Kamperingisa, is de keuze snel gemaakt. En de meeste gezinssituaties zijn zeer slecht, Kamperingisa is dus nog een slag of wat slechter.
Ik was er in September 2011. Ik dacht dat het leuk was om voor alle kinderen biscuitjes mee te nemen. Dat vonden de kinderen ook leuk, maar eigenlijk waren ze veel blijer met de zeep die Nathalie kon uitdelen, (gekregen door een donatie) want je schoon voelen hoort echt bij de eerste levens behoefte van de kinderen.
Wanneer de straten weer eens schoongeveegd worden, kunnen er ineens honderden kinderen extra in het centrum rondlopen. En daar is met de voeding niet op gerekend. Dus er is honger, veel honger.
De laatste jaren zijn Nathalie, Werner en Mariska erin geslaagd om de leefomstandigheden van de kinderen te verbeteren, maar het is nog steeds niet zoals wij denken dat het zou moeten zijn.
Mijn aandeel in het geheel zou zijn dat ik de kinderen als juf aandacht geef, ze probeer het gevoel van eigenwaarde te verhogen, de kinderen te leren samenwerken en de kinderen het gevoel te geven dat ze het zelf echt goed kunnen. En dan heb ik het niet over overleven, want dan kunnen ze mij heel veel leren, maar meer over de cognitieve vaardigheden.
En het is niet zomaar geregeld, Foodstep mag er nu maar 1x per week komen, dus waarom zouden ze een stagiaire meer rechten geven. Om dat voor elkaar te krijgen zal ik heel veel geduld, tact en charme nodig hebben, geen van allen mijn sterkste punten.
Maar het nadeel zou zijn:
• Geen enkele vorm van luxe (elektriciteit, stromend water en alles wat er mee samenhangt)
• Geen Mariska in de buurt om `s avonds een kop thee mee te drinken en lekker mee te kletsen
• Geen Nathalie en Werner in de buurt om een realistisch beeld te scheppen.
• Geen compound met een hek/muur eromheen
• Geen westerse winkels in de buurt. Dus veel bonen, tomaten ananas, bananen en pocho eten. Niet verkeerd, (en ook enorm goed voor de lijn ) dus misschien moet ik het naar de kolom voordelen verplaatsen.
Maar wanneer ik met de geredde kinderen aan de gang ga, ben ik net zo nuttig, heb mensen om me heen waar ik graag bij ben, heb enige luxe, vrijheid en vooral gezelligheid.
Ach we zien wel wat er gaat gebeuren..
Mocht je nieuwsgierig zijn waar Foodstep precies voor staat, kijk dan naar een documentaire die Nieuwsuur uitgezonden heeft-
http://nieuwsuur.nl/onderwerp/422956-straatkinderen-redden-in-oeganda.html
En voor meer info kijk op de site van Foodstep:
http://foodstep-uganda.blogspot.nl/
Mocht je Foodstep, de kinderen en mij willen steunen, we houden ons natuurlijk aanbevolen! Mocht je bijvoorbeeld nog een oude smartphone of tablet hebben, die nu toch in de kast ligt en niet meer gebruikt wordt, of denk je, ik heb nog wel wat over voor dat rare wijf dat weer eens uit haar comfort zone stapt om de wereld en vooral zichzelf te verbeteren, schroom dan niet om het te melden!
Ik hou jullie op de hoogte hoe het verder gaat!
En ondanks dat ik jaren in het buitenland heb gewoond, meestal alleen reis en eigenlijk nergens bang voor ben, word ik nu ’s nachts af en toe wakker met de vraag: WAAR BEGIN IK AAN??? Het wordt heftig, het wordt emotioneel, het wordt heel erg mooi, leerzaam, gezellig, fantastisch etc. Het wordt, zoals het meestal gaat in Uganda, een rollercoaster van emoties. Maar gelukkig heb ik mensen om me heen waar ik van hou en die ik heel erg waardeer en respecteer en waar ik ten aller tijden mezelf bij mag zijn.
Het verschil met de vorige keer, bijna 7 jaar geleden, is dat ik nu weet hoe het land eruit ziet, de meeste gebruiken wel ken (mag ook wel, heb er tenslotte genoeg reizen naar toe gemaakt) dat de mensen en de kinderen blij zijn om me weer te zien en ik weet dat ik heel erg veel ga leren!
Wat ik nog niet precies weet is waar ik les ga geven. Het allerliefste zou ik les willen geven in Kampiringisa.. Omdat ik daar me daar het nuttigst zou voelen.
Kamperingisa is een rehabilitatie centrum waar de straatkinderen die opgepakt worden door de politie worden gedumpt. De regering weet niet wat ze met deze kinderen aanmoeten, het worden er steeds meer en ze mogen volgens de wet niet bedelen. Deze wet is waarschijnlijk ingesteld om te voorkomen dat de kinderen gebruikt worden om geld op te halen, maar als je niets te eten hebt, moet je toch iets. Verder moeten de leefomstandigheden daar slechter zijn dan bij familie thuis, om te voorkomen dat er kinderen gedumpt worden Ouders willen het beste voor hun kind, dus wanneer ze het kind zelf niet kunnen voeden en ze genoeg te eten zouden krijgen in Kamperingisa, is de keuze snel gemaakt. En de meeste gezinssituaties zijn zeer slecht, Kamperingisa is dus nog een slag of wat slechter.
Ik was er in September 2011. Ik dacht dat het leuk was om voor alle kinderen biscuitjes mee te nemen. Dat vonden de kinderen ook leuk, maar eigenlijk waren ze veel blijer met de zeep die Nathalie kon uitdelen, (gekregen door een donatie) want je schoon voelen hoort echt bij de eerste levens behoefte van de kinderen.
Wanneer de straten weer eens schoongeveegd worden, kunnen er ineens honderden kinderen extra in het centrum rondlopen. En daar is met de voeding niet op gerekend. Dus er is honger, veel honger.
De laatste jaren zijn Nathalie, Werner en Mariska erin geslaagd om de leefomstandigheden van de kinderen te verbeteren, maar het is nog steeds niet zoals wij denken dat het zou moeten zijn.
Mijn aandeel in het geheel zou zijn dat ik de kinderen als juf aandacht geef, ze probeer het gevoel van eigenwaarde te verhogen, de kinderen te leren samenwerken en de kinderen het gevoel te geven dat ze het zelf echt goed kunnen. En dan heb ik het niet over overleven, want dan kunnen ze mij heel veel leren, maar meer over de cognitieve vaardigheden.
En het is niet zomaar geregeld, Foodstep mag er nu maar 1x per week komen, dus waarom zouden ze een stagiaire meer rechten geven. Om dat voor elkaar te krijgen zal ik heel veel geduld, tact en charme nodig hebben, geen van allen mijn sterkste punten.
Maar het nadeel zou zijn:
• Geen enkele vorm van luxe (elektriciteit, stromend water en alles wat er mee samenhangt)
• Geen Mariska in de buurt om `s avonds een kop thee mee te drinken en lekker mee te kletsen
• Geen Nathalie en Werner in de buurt om een realistisch beeld te scheppen.
• Geen compound met een hek/muur eromheen
• Geen westerse winkels in de buurt. Dus veel bonen, tomaten ananas, bananen en pocho eten. Niet verkeerd, (en ook enorm goed voor de lijn ) dus misschien moet ik het naar de kolom voordelen verplaatsen.
Maar wanneer ik met de geredde kinderen aan de gang ga, ben ik net zo nuttig, heb mensen om me heen waar ik graag bij ben, heb enige luxe, vrijheid en vooral gezelligheid.
Ach we zien wel wat er gaat gebeuren..
Mocht je nieuwsgierig zijn waar Foodstep precies voor staat, kijk dan naar een documentaire die Nieuwsuur uitgezonden heeft-
http://nieuwsuur.nl/onderwerp/422956-straatkinderen-redden-in-oeganda.html
En voor meer info kijk op de site van Foodstep:
http://foodstep-uganda.blogspot.nl/
Mocht je Foodstep, de kinderen en mij willen steunen, we houden ons natuurlijk aanbevolen! Mocht je bijvoorbeeld nog een oude smartphone of tablet hebben, die nu toch in de kast ligt en niet meer gebruikt wordt, of denk je, ik heb nog wel wat over voor dat rare wijf dat weer eens uit haar comfort zone stapt om de wereld en vooral zichzelf te verbeteren, schroom dan niet om het te melden!
Ik hou jullie op de hoogte hoe het verder gaat!
-
01 Januari 2013 - 17:11
Valérie:
Super dat je gaat bloggen Liet en wat is 't al snel! Gelukkig spreek en zie ik je nog voor je gaat. Tot donderdag en alvast heel veel succes met de laatste voorbereidingen. -
01 Januari 2013 - 17:17
Basia Klaczynski:
Toppert, keep me posted. -
01 Januari 2013 - 18:21
Saskia:
Hey Liet,
Wat gaaf dat je een blog bij gaat houden!!! Ik ga je volgen ;-)
Heel veel succes met voorbereiden! Het gaat je lukken!
Lieve groeten!!! -
01 Januari 2013 - 19:02
Anneke:
Hey, Liet, kan je extra bagage meenemen? Wil je donaties mee op jouw vlucht of is er een andere manier om die daar te krijgen? Laat maar weten... -
01 Januari 2013 - 19:42
Martine:
Hoi Liet, hartstikke goed van je. Zo kunnen we je avonturen volgen!
Kan ik een abonnement op je blog nemen oid? Hoe werkt dat?
Ik vind het echt super dat je dit gaat doen; ik heb veel bewondering voor mensen die hun hart durven volgen, mensen zoals jij. Heel veel succes! -
01 Januari 2013 - 22:46
Irma:
Lieve Liet, mooie blog, heb hem op mijn telefoon gezet als app zodat ik er snel bijkan. Super wat je weer gaat doen en weet je daar omringt van mensen die van je houden en kunnen steunen. Maar ook hier mensen die aan je denken en van je houden. Ik heb er alle vertrouwen in dat je het kunt, ondanks de moeilijke uitdagingen die op je pad zullen komen.
Knuffel Irma -
01 Januari 2013 - 22:58
Bas:
Hoi Lieteke,
Ik vind het bewonderenswaardig dat je in Uganda stage gaat lopen en daar een belangrijke bijdrage gaat leveren in de ontwikkeling van de kinderen daar. Wat een mensonterende omstandigheden doen zich daar voor, inderdaad zal het een heftige periode worden: ik wens je alvast heel veel sterkte en succes!
Groetjes,
Bas. -
13 Januari 2013 - 18:31
Jolanda Olsman:
Hoi Lieteke,
We gaan je ook zeker volgen via je blogs, maar we gaan in februari ook een kopje thee met elkaar drinken in..... Oeganda!!
Veel plezier en succes en tot aug.
Groeten Herik en Jolanda -
13 Januari 2013 - 18:33
Jolanda Olsman:
Tot gauw bedoelde ik in ons vorige bericht.... -
13 Januari 2013 - 18:35
Lieteke Grondsma:
Jolanda: Lijkt me heel erg gezellig!! Het is tenslotte al weer 1.5 jaar geleden!! Tot over een paar weken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
