Best lastig hier

Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van me heb laten horen. Het is niet dat er niets gebeurd, het is meer dat ik even niet weet hoe ik dingen duidelijk moet maken. Dit is het vreemdste land waar ik ooit in heb gewoond. Iedereen vertelde me, voordat ik hierheen kwam, dat Ghanezen zo aardig zijn en behulpzaam. Nou, dat is dus niet zo. Ja, wanneer ze denken dat er geld verdiend/afgetroggeld kan worden, dan wel. Maar anders….

Maar voordat ik daarover verder ga, eerst de uitleg waarom je nooit, maar dan ook nooit de intuïtie van een vrouw moet negeren.
John had hier een man ontmoet die heel voorkomend was. Hij kon altijd van alles regelen, zei dat hij voor een internationale studenten organisatie had gewerkt en veel had gereisd. Hij kwam redelijk intelligent en vooral leergierig over. Omdat John hier in het begin de weg naar officiële instanties niet kende, kwam deze jongen goed van pas. Hij kende veel mensen op de juiste plaatsen en dat scheelde een hoop frustratie. Op een of andere manier moest ik hem niet. Misschien ken je dat onderbuik gevoel, iets klopt niet. Dat werd aangewakkerd door zijn houding. Hij had geen geld, dus als we ergens iets gingen eten betaalden wij. Geen probleem, zo vaak was het niet. Maar dan moet je niet bellen met de vraag of je een vriendin mee mag nemen. Iemand waarvoor wij dus ook zouden moeten betalen. Beetje vreemd. Het is ook niet chique om, nadat wij klaar zijn met het hoofdgerecht, naar het toilet te lopen en onderweg nog even een (duur) dessert te bestellen, zonder dat je weet of 1) wij voldoende cash bij ons hebben en 2) wij ook iets bestellen. Maar goed, om de lievevrede te bewaren, heb ik wel tegen John gezegd dat ik hem niet vertrouwde, maar ik kan hem niet verbieden met iemand om te gaan. Alles ging goed voor een lange tijd. Totdat hij vroeg of wij zaken wilde doen met hem. Op zich bleek het een goed plan. Zal jullie niet vervelen met de details. En , belangrijk voor mij, het bedrag was niet groot. Paar honderd euro. Voor mij te overzien en gelijk een goede manier om te zien of hij te vertrouwen is. Helaas hebben we moeten constateren dat hij het bedrag niet gebruikt heeft voor datgene dat hij beloofd heeft. Hij ontkent het nog steeds, maar voor ons is het duidelijk.. Jammer, want hij had ook zo zijn voordelen.
Wat me hier steeds meer opvalt is dat de armste mensen je hier direct om geld vragen. Het is lastig, maar je hebt de mogelijkheid nee te zeggen. De zogenaamde middenklasse is veel geniepiger. Zij beloven dingen te doen en doen vervolgens niets, of stoppen zelf de helft van het geld in hun zak, om vervolgens te zeggen dat degene die het werk moet doen meer geld wil hebben. Ontzettend irritant. En ik maar denken dat het onderbuik gevoel komt omdat het land niet van degene is die het wil verkopen, blijkt het gevoel te komen van de tussen persoon die de boel probeert te flessen.. Lastig lastig

Mensen hebben geen idee van de waarde van geld. We zijn op zoek naar land en iemand in de buurt wist precies welk land te koop is en voor welke prijs.. Na een tijd rond gereden te hebben, vond deze persoon dan eindelijk het stuk grond. We hadden gezegd dat er huizen in de buurt moesten zijn die af en bewoond zijn. Er wordt hier heel veel gebouwd, maar dat gebeurt in delen. Eerst de muur om het terrein, daarna kan het jaren stil liggen omdat het geld op is. Vervolgens wordt de fundering gelegd en wordt er weer gewacht.. pas als er een paar muren staan en iets van een dak of plafond, komen er caretakers in wonen. Deze mensen krijgen geen salaris, wonen daar gratis, maar hebben niets. De wc zijn de bosjes in de buurt. Wanneer ik ’s ochtends de honden uitlaat zie ik ze regelmatig zitten, slecht verstopt tussen de takken. Je raakt er aan gewend, maar fris is anders. Deze halve huizen zijn ook goede verstopplaatsen voor inbrekers. Niet echt veilig dus. Rond het stuk grond dat wij te zien kregen waren alle huizen half af en geen een bewoond. En ze vroegen er $145.000,00 voor, nou in nog geen 145000 jaar!! Het kan ook zijn dat de goede man in de war is geraakt met de nullen en dat het minder zou moeten zijn. Maar hoe dan ook, het was niets. Weer een middag verpest..

Ik heb een dag een cursus fotografie gevolgd. Erg leerzaam! Had geen idee war al die knopjes voor stonden, nu heb ik wat dat betreft in ieder geval een basis kennis. Mijn camera zit in de container.. Dus straks flink oefenen voordat ik naar deel 2 van de cursus ga!

Vrouw zijn in dit land is niet makkelijk, je wordt eigenlijk niet serieus genomen. Laatst hadden we een afspraak met een makelaar. Hij wilde ons het dak van een hotel verhuren om daar een lounge te maken. Dus wij naar boven, 7 etages. De makelaar (26 jaar) en John waren zo boven, ik deed er (tot mijn verbazing :-)) iets langer over. Het joch was al bezig met de verkoop zonder dat ik er was. John en ik overlegden even en we gingen weer naar beneden naar de volgende lokatie. Ook daar werd ik genegeerd. Op een gegeven moment had ik genoeg en vertelde de man dat John en ik partners zijn en alles samen beslissen, dus ook de koop of huur van een bedrijfspand. En dat hij, wat mij betreft totaal verloren had, door me te negeren. Daarna ben ik weggelopen... Maar het kan erger, vrouwen doen het ook naar elkaar toe. We moesten naar het kantoor van de shipping agent ( nog steeds onze spullen niet, als het goed is, komt het schip op 26 december in Tema aan). We zitten in de lobby met elkaar te praten, meisje van de agent komt eraan, geeft John een hand, heeft een gesprek met John en gaat daarna weg zonder ook maar iets tegen me te zeggen, zich voor te stellen of me ook maar te zien. Heb haar daarna teruggeroepen om haar vriendelijk te vertellen dat wanneer ze voor een internationaal bedrijf werkt, ze zich in andere gewoontes zou moeten verdiepen, omdat dit gedrag beledigend, onbeschoft is en laat zien dat ze totaal geen opleiding genoten heeft. Was ze niet blij mee.. Of de vrouw die naast John in de kerk zat, die met hem een gesprek aan wilde gaan, om na de dienst zachtjes te fluisteren of ik zijn vrouw was en mij nadat John dat bevestigde, totaal negeerde. Tenminste totdat ik zei dat ik mezelf even wilde voorstellen om vervolgens haar hand plat te knijpen.. Heb nooit gezegd aardig of geduldig te zijn, toch?

Dit, samen met het feit dat ik vaak aangesproken wordt met "sir" , maakt me af en toe best wel onzeker. Iets waar ik sinds het hele kankergebeuren toch al last van had. Soms sta ik erboven, soms wordt ik boos, soms kwetst het me. Dat zou niet moeten, het is hier gewoon normaal om vrouwen te negeren. En ik ben nou eenmaal een kop groter dat de gemiddelde Ghanese man, draag broeken, samen met het feit dat de meeste mensen niet aan het blanke ras gewend zijn, dus het verschil niet echt kunnen zien. Net zoals wij moeite hebben om mensen uit het verre oosten te herkennen. Het blijft lastig.

De school... De school...
Ik ben begonnen bij de school, tenminste.. De eigenaar wil graag dat de rijkere kinderen uit de buurt ook naar zijn school komen, maar ja, dat gaat niet gebeuren want:
De toiletten zijn te goor voor woorden, wordt niets aan gedaan
De kraan zit overdag op slot. Fijn wanneer de kinderen eerst de gore toiletten bezoeken, daarna hun handen niet kunnen wassen en vervolgens jou een hand willen geven
De muren tussen de klaslokalen zijn halve muren, van spaanplaat, al het lawaai van alle kinderen zijn in alle klassen te horen. 18m2 voor 43 kinderen. Het is vol. Deze kids zitten op wankele banken, hebben vaak geen boeken, geen schriften, geen potloden. En kunnen dus niet werken, een leesles zonder boek is tenslotte een uitdaging. Het is er ook vreselijk warm. Niet de plek om kinderen les te geven, noch voor de leerlingen, noch voor de leraren.. Om dit te veranderen zou er dus een nieuwe school gebouwd moeten worden. En daar moet geld voor komen. Een van de leraren vond dat ik aan John moest vragen of hij dat niet wilde doen. Hoezo aan John vragen... Heb hem toen de vriendelijk duidelijk gemaakt dat wij gelijkwaardige partners zijn, dus dingen samen beslissen.. Volgens hem is dat raar, want in de Bijbel staat dat de man het hoofd van de familie is en dus alles beslist.. Oh ja, waar??
Met mijn opmerking dat ik misschien het geld had en niet John kon hij niets. Reden, zie hierboven. En op mijn vraag waarom hij dacht dat wij überhaupt geld over hadden voor de school, antwoordde hij dat ik wit was en dus geld moest hebben.. Oh ja, zo werkt dat. Vroeg hem daarna dat de reden dat hij het geld niet heeft, is dat hij zwart was. Maar omgekeerd werkt het dus niet, blijkbaar. Ik heb nu de vakantie periode om mijn verslag te schrijven en met oplossingen te komen. Ik weet niet of ik met deze school verder wil, de eigenaar is niet de meest moderne man en houdt niet van tegenspraak. De directeur van school heeft geen enkele macht/invloed en ik heb niet veel zin om naar de pijpen te dansen van iemand waar ik het niet mee eens ben..



Verder zijn ze hier gek op pompeuze namen. Zo is er een Chinese Western International Business School (???) de Oxford Kingdom International School (is Oxford ineens een koninkrijk?), de London Royals School.. Die heb ik gevraagd of de school opgericht was door Meneer London Royal. Zo ja, dan ontbreekt er een apostrof tussen de L en de S, of dat ze bedoelen dat de Royals uit Londen daar naar toe gaan. Dan klopt de hele naam niet. Nog geen antwoord gehad.. Jammer

Ook de namen van voornamelijk de mannen zijn ietwat vreemd. Godsend. Godsgift, Prudence, Precious ( ouders zijn misschien fan van Lord of de rings) om er maar een paar te noemen..

Dit klinkt allemaal redelijk negatief, het leven hier is ook niet echt makkelijk, maar we denken nog steeds dat we hier een prachtig hotel kunnen opzetten. Bijna alle hotels doen zoveel fout, qua aankleding (bedden van 1.80 lang, veel, heeeel veel kitch) qua service, qua kwaliteit, dat het heel eenvoudig moet zijn om het beter te doen. Alleen moeten we nog wel het juist land vinden. En dat is een grote uitdaging!

En er zijn ook leuke momenten, zoals toen we Bridget, het meisje dat bij ons schoonmaakt mee uit eten namen naar een chinees restaurant. Ze genoot. We betalen haar schoolgeld, ze wil graag kok worden. In de afgelopen 3 maanden heb ik haar zien veranderen van een verlegen stug meisje in een zelfverzekerde vrolijke meid die barst van de nieuw vrienden.
En Margaret, onze achterbuurvrouw, met wie we altijd een gezellige tijd hebben.

En de band tussen John en mij wordt ook steeds sterker. (Indien mogelijk) Door de medicijnen ben ik in de overgang, helaas met de nodige humeurswisselingen. Hij gaat daar heel relaxt mee om, denkt alleen maar: daar gaat ze weer.. En hij weet dat ik weet dat ik onredelijk ben. Maar kan dat niet altijd stoppen. Heeft iemand enige tips?? We hebben veel lol, denken over veel dingen hetzelfde en het enige "probleem". Is dat we verschillende slaapritmes hebben. Ik lig er om 22.00 in, ben er om 07.00 uit. Hij slaapt pas 2-3 uur later en is daarom ook later op.

Met de honden gaat het geweldig. We proberen elke dag naar de "meadows" te gaan. Sorry, weet de vertaling niet, weilanden of zo iets. Het is een gebied waar nog bijna niet gebouwd is, met een aantal weggetjes, laag grasland, soms kudde koeien, heel soms een mens en verder niets.. Heerlijk. Daar lopen we voor ruim een uur met de honden, die daar totaal uit hun dak kunnen gaan, ze worden niet teruggeroepen, kunnen achter muizen en vogels aan (niet dat ze ooit iets vangen, gelukkig) heerlijk, die vrijheid. Vooral Onassis bloeit daar helemaal op. Soms is hij thuis een oude man, daar is hij een jonge pup, springt als een kangaroo door het veld, legt 4 keer de afstand af en als bedankje springt hij tegen ons op, het liefst van achter, wanneer hij met een enorme snelheid aan komt rennen. We moeten dus opletten, wanneer hij aankomt, anders ga je onderuit. Jacky is veel rustiger. Gelukkig heeft hij veel van Onassis geleerd en wordt hij eindelijk wat avontuurlijker..

Helaas hebben we, omdat de container niet op tijd is aangekomen, geen kerstspullen in huis. Maar dat mag de pret niet drukken. Eerste Kerstdag komen Bridget en een vriend en Mike, de overbuurjongen die in een onaf huis woont en ons regelmatig met van alles helpt, samen met zijn vriendin lunchen, filmpje kijken, biertje drinken. Wordt vast gezellig.
Tweede Kerstdag rustig.. Ik denk dat we uit gaan, alleen weet John dat nog niet :-)

Wens jullie allemaal fijne dagen

Liefs Liet