veel geleerd

We hebben weer veel geleerd over het leven hier in Ghana, de afgelopen week.
John en ik zijn bezig grond te bemachtigen in een natuur gebied. Hiervoor hebben we toestemming van de organisatie nodig die dat gebied beschermt. Of liever “beschermt”. Op het gebied komt een riool uit van een hele wijk, mensen bouwen er illegaal huisjes en huizen (ja ze houden hier van heeeele grote huizen, 11 slaapkamers is niets.. Wat ze er mee doen? Echt geen idee. Over het algemeen volgens mij niet zo veel, want de meesten moeten nog afgebouwd worden. Soms zit de betonrot er al in, voordat het dak erop zit.) Om dit allemaal soepel te laten verlopen, moeten we bij de burgermeester langs om ons plan te presenteren. Nou is de burgermeester een zeer druk man. Begrijpelijk, de stad waar we wonen heeft een internationale haven, het is redelijk groot en ook niet onbelangrijk, volgend jaar zijn er weer verkiezingen, dus daar moet ook aan gewerkt worden. Om bij deze drukke baas te komen kan je geen afspraak maken, je komt er alleen via via. Gelukkig heeft John de afgelopen maanden contacten gemaakt en heeft al het genoegen gehad de burgermeester te ontmoeten. Die had hem gevraagd een voorlopig plan op te stellen. Dat hebben we gedaan, een soort brochure gemaakt, land laten meten door een professionele landmeter. (Het kadaster werkt hier niet zo goed) en een inleidende brief gemaakt met al onze plannen. Wij waren klaar voor de burgermeester, de vraag was alleen, wanneer was hij klaar voor ons. Het contact gaat via een kennis van John. Ook deze man is erg druk. Werkt voor de partij, moet naar heel veel en natuurlijk hele belangrijke politieke bijeenkomsten en ook regelmatig naar een begrafenis. Eindelijk kregen we gister te horen dat we vanmorgen bij de grote man langs konden komen. Maar we moesten wel eerst ons contact persoon ophalen. Om 06.00 ’s ochtends. Wij om 04.30 op, om 05.15 de deur uit en om 05.45 stonden we bij hem voor de deur. Helaas had de goede man zich verslapen, maar al met al zat hij om 06.20 in de auto. Niet slecht voor Ghana. Wij op weg naar het huis van de burgervader. Daar mochten we het terrein op, de aanwezigheid van het contactpersoon was niet voor niets, en we werden verzocht plaats te nemen op de veranda. Daar moesten we wachten totdat de goede man het huis uit zou komen. Na ongeveer 45 minuten kwam hij buiten, keek verbaast zoveel mensen te zien (we waren niet de enigen) en nam zowaar de tijd voor ons. Gaf aan dat we nog een brief naar een hoge pief ergens moesten sturen en dan zou hij het regelen.. Op zich geen slechte meeting. Maar op de terugweg vroeg de contact persoon geld aan John. Niet in het Engels, maar in een plaatselijke taal.. Tot op heden had hij dat nooit gedaan, maar ja, dan stapt er ineens zo’n blank wijf zijn leven binnen, daar moet gebruik van worden gemaakt, toch? De burgermeester heeft hem verzocht zijn telefoonnummer aan ons te geven, maar ja, dan raakt de contactpersoon zijn macht kwijt.. we hebben het dan ook nog niet mogen ontvangen…

Omdat het best wel een tijd kan duren voordat het land en daarmee het hotel werkelijkheid wordt, zijn we op zoek naar andere manieren om te investeren. Op een middag zaten we een beetje te brainstormen en kregen het over het verhuren van huizen. De volgende dag worden we door iemand gebeld die met John wilde praten over een investering. Hij wil een stuk land kopen, groot genoeg voor 247 bouwkavels van 80x100 ft. Geen meters, daar hebben we al eerder een keer een rekenfout mee gemaakt, gelukkig alleen op papier  nee, oude Engelse kolonie, dus we werken in foot en acres. Hij vertelde ons dat van de 247 plots, hij er 160 aan de steengroeve in de buurt had verkocht, die op hun beurt het weer doorverkochten aan het personeel. 20 andere plots was hij kwijt aan een dame met een fabriek. Wij gingen er dus vanuit dat van de 247 plots er 180 verkocht waren en dat hij dus alleen een begin kapitaal nodig had om het land veilig te stellen.
Voor het geld dat wij hem zouden lenen, zouden we land krijgen. Land waarop we huurhuizen voor de medewerkers konden bouwen die geen land wilden kopen. Ik had berekend wat hij voor een kavel zou moeten betalen, maar toen ik berekende hoeveel land we kregen ten opzichte van het geld, was dat bedrag een stuk hoger.. Ik dacht eigenlijk altijd dat wanneer je ergens in investeerde, je er beter van zou worden en dat je niet vanaf het begin al voor 10% de boot in zou gaan. Niet hier in Ghana. Helaas voor deze jongeman sta ik niet bekend om mijn geduld en tact. Het vuur werd hem aan de schenen gelegd en hij kon daar totaal niet mee omgaan. Men neemt dingen hier nogal persoonlijk.
De volgende dag hadden we een vergadering met de mensen van de steengroeve. Wat bleek, deze mensen wisten alleen dat er grond te koop was, maar niet voor welke prijs, of waar het was. Zij waren van de vakbond en zouden het later bespreken met de mensen van de groeve. Met andere woorden, van de 247 waren er wel geteld 0 verkocht. Hij gaat ervan uit dat… Gaat er van uit dat???? Lekkere manier van zaken doen. Hoeveel mensen zeggen wel niet dat ze ergens interesse in hebben, maar haken af op het moment dat er betaald moet worden? We hebben hem vandaag verteld geen interesse te hebben, behalve wanneer er tijdens de meeting met de werknemers van de steengroeve echt een wonder gebeurt, maar daar gaan we niet van uit.. Gelukkig deed John het woord. Ik heb het even geprobeerd, maar dat was geen goed idee. Ik was er klaar mee en probeerde dat op mijn “nette”manier duidelijk te maken. John heeft meer tact en geduld.. Wie weet hebben we deze jongen nog een keer nodig..
Jammer, weer een les geleerd: Zorg ervoor dat je alles zelf onder controle hebt en wees niet afhankelijk van anderen, dan gaat het mis in dit land. We gaan verder met het volgende plan te onderzoeken

We hebben ook wel leuke dingen gedaan, met de honden naar het strand bijvoorbeeld. Die gingen echt totaal uit hun dak! Zo blij waren ze.
Ik fiets nog steeds, altijd leuk, koop bij de mensen in de buurt sinaasappels en plaatselijke gerechten, tot grote hilariteit van de buurt.

We zijn laatst naar de school van Bridget geweest. Bridget maakt bij ons schoon. Normaal gesproken zou ze 10 uur per dag, 6 dagen in de week moeten werken, maar ja, zoveel werk hebben we helemaal niet. Dus met 2 uurtjes is ze meestal wel klaar. Wel erg fijn, iemand die bijna dagelijks voor je schoonmaakt. Bridget is een serieuze meid van begin 20. Ze heeft een kappersopleiding gedaan. Dat vonden haar ouders leuk. Zij niet. Op mijn vraag wat ze echt graag zou willen, antwoordde ze: Koken. Dus nu gaat ze naar een cateringschool, 5 dagen in de week. Ze werkt nog steeds 5 dagen bij ons, maar dan ’s avonds een paar uurtjes. Een keer in de 2 weken heeft ze practicum. Dan moet ze echt koken. En wij mochten komen. Ze zouden rond 12.30 klaar zijn, maar ja, Ghana, tijd, nee die gaan niet zo goed samen. We waren er rond 12.00 en gingen om 16.00 weer de deur uit. Maar het was zo leuk om te zien hoe series die meiden bezig zijn, hoe goed ze samen werken en hoeveel lol ze hebben! Na afloop hebben John en ik het eten gekeurd en cijfers gegeven. Ze waren zo trots!

We zijn nog steeds op huizenjacht. In sommige buurten zijn de huizenprijzen absurd hoog, maar ergens moet iets voor ons zijn. We zijn nu opzoek naar een koophuis. Dat is hier voordeliger dan te huren. En de huizenprijzen stijgen per minuut, dus wat je nu koopt is straks veel meer waard. Nieuwe investering, iets voor een langere termijn  Het houdt ons van de straat. Omdat ik nog geen idee heb in welke buurt/stad we terecht komen, ben ik ook nog niet op een school begonnen. Wil niet alvast beginnen, om over 1 maand te zeggen dat ik naar een andere stad verhuis.

Ik hou jullie op de hoogte!