Verhuisd naar Ghana
Blijf op de hoogte en volg Lieteke
28 September 2015 | Ghana, Tema
Ik ben nu alweer 2 weken in Ghana en het wordt tijd dat ik mijn blog ga beginnen. Er is tenslotte genoeg gebeurd de afgelopen tijd.
Laten we bij het begin beginnen. Het inpakken van al mijn spullen. Ik ben gewend redelijk licht te reizen. Heb meestal 2 koffers mee, waarvan ¾ vol zit met spullen voor anderen. Niet deze keer.
Omdat we een nieuw bed gekocht hebben in Nederland en dus op de container moeten wachten, slapen we op het ogenblik op een luchtbed. Gelukkig niet zo’n klein matje waarmee je in een tent ligt. Nee, een echte, groot en dik, een bijna professioneel luchtbed. Alleen, ja er is een alleen, wordt dat bed steeds groter en dunner … Het neemt een beetje de slaapkamer over. Nog even en de kastdeuren kunnen niet meer open. Een soort Ninja Killer Luchtbed.. En we moeten hem elke avond oppompen. Want halverwege de nacht lijkt het wel een water bed. John draait zich om, ik dein mee. Of Ik draai me om en John vliegt de lucht in. Zal wel een combinatie van gewicht en hitte zijn. Maar goed dat ik een nieuw luchtbed gekocht heb. Dat dat ding bijna 15 kilo weegt was minder. Dat was dus koffer 1
In Koffer 2 zaten voornamelijk schoolboeken. Waarom zijn die dingen altijd zo zwaar? Wil nog wat inleveren bij de Ipabo in Nederland en vanaf maart begin ik aan de lerarenopleiding online via Australië. Het zou wel makkelijk zijn wanneer ik de vaktermen ook n het Engels zou kennen.
Koffer 3, sportkleding. Ja ik stond op Schiphol met 4 koffers en 2 fietsen. Gelukkig was Hans mee en waren de meiden van KLM ongelofelijk behulpzaam. Anders had ik daar nu nog gestaan, of was de helft gejat of zo. Dus fietskleding, helm, etc .mee, maar ook fietsschoenen, mountainbikeschoenen, sportschoenen, joggingbroeken en T-shirts. En nog wat honden snacks, die mocht ik natuurlijk niet vergeten.
Koffer 4.. Wat kleding voor mijzelf en chocola voor John. Beetje raar om chocola mee te nemen naar een van de grootste chocolaproducerende landen, maar ja, hier hebben ze geen 85% in de winkels liggen.
Na een redelijk relaxte vlucht kwamen we op tijd in Accra aan. Tot mijn verbazing kwam de bagage na de vlucht er heel snel uit. Heb wel eens 3 uur gewacht op mijn koffers, maar tegen de tijd dat ik door de paspoortcontrole heen was, waren mijn fietsen al gearriveerd! De koffers volgende niet veel later. En de porters hier zijn toch niet iets beter dan op Schiphol. 2 fietsen op karretje 1, 4 koffers op karretje 2. Appeltje eitje. Alleen mogen deze jongens niet verder dan de voordeur. Dan nemen de jongens van buiten over. En dat werden er steeds meer. Wat ze binnen met z’n tweeën deden, hadden ze buiten 6,7,8, 10 man voor nodig en natuurlijk wilden ze allemaal tip. Waar ze dan ook herhaaldelijk om vroegen. En zo werkt het nou weer net niet. Ik of John bepalen wie wat krijgt. Hoe meer je vraagt, hoe minder je krijgt. En of we ook nog even aan de jongens van de luchthavensecurity wilden denken.. Uhm, nee, dacht het niet.
Na een beetje gepuzzel paste alles in de auto en konden we naar huis. Daar waren de honden zo blij me te zien. Dat is zo fijn thuis komen!
We hebben 2 honden. Jackie komt uit het “asiel”. Had nog nooit op gras gelopen, had alleen maar een soort maïsmeelpap gegeten (Voor de Ugandagangers, Ja ze hebben ook hier posho, in alle soorten en maten. Alleen is het eten goed gekruid! Geen klachten!!)
Jackie was heel dominant en agressief. Maar nu hij gecastreerd is, gaat het een stuk bete r.Hij heeft ook leren bijten (soms is dat jammer), eet alles, maar dan ook echt alles. Is nog steeds dominant, maar een stuk minder. Samen met Onassis vormt hij nu een team. Maar hij overal bang voor. Wanneer Jackie blaft, reageren we niet. Het wil namelijk niet zeggen dat er iemand aan de poort is, het kan ook een overstekende mier of rups zijn.
De ander Onassis, hebben we gekocht van iemand die hem bracht in de achterbak van een auto. Sterk ondervoed, doodsbang en geen vertrouwen in de mensheid. Maar wat een verschil nu. Het is een charmeur, ook naar andere honden, vecht bijna nooit, maar als hij boos is.. Wanneer Jackie hem te lang getart heeft, valt hij aan, legt Jackie op de grond en gaat bovenop hem staan. Doet me een beetje denken aan vroeger, dat deed ik ook altijd met mijn broertje. Hij is atletisch en rent graag, net een hazewind hond. Hij kan ook niet stoppen, soms rent hij tegen je aan, soms rent hij te ver door. Uit zijn is één groot feest voor ze. Elke morgen ga ik met ze wandelen. Dit moet voor 09.00 gebeuren. Daarna is het veel te warm. De weerman zegt dat het 28C is, maar dat is in de schaduw.. Welke schaduw????? Ik zweet me een ongeluk. Voornamelijk in mijn gezicht. Sinds mijn lymfeklieren er in mijn rechter oksel uit zijn, zweet mijn gezicht als compensatie.. Lastig, maar goed, mijn lichaam doet in ieder geval wel iets met de hitte..
Fietsen, ja, overdag niet echt te doen, te warm.. Maar ’s avonds is het heerlijk. Alleen ben ik wel de clown van het dorp. Of het nou komt dat ik blank ben, of een goede fiets heb, of vrouw ben, of omdat ik twee voorlichten en een achterlicht heb (wil graag van te voren weten waar de gaten in de weg zitten) of oud ben (bijna niemand heeft grijs haar). Iedereen lacht me uit, staart me na, of roept me na. Maar goed dat ik mijn knalroze fietstassen heb thuis gelaten, anders waren ze erin gebleven
Heb me nog niet vertoond in fietskleding op zoefzoef.. Binnenkort…
Dat alles niet zo goed geregeld is als in Nederland wist ik wel. Ben tenslotte Uganda gewend, daar gaat ook niets snel. Maar het grote verschil is, dat de Ghanees niet begrijpt dat er iets niet klopt in het systeem. We moesten naar het paspoortkantoor voor het paspoort van John. Alle formulieren waren al ingevuld, alleen nog even een digitale foto. En daar gaat het mis, het woordje even.. We hadden een contact binnen, die zou hem overal doorheen sluizen wanneer hij tijd had. Na 1.5 uur wachten had hij tijd, loodste hij John naar binnen en die moest vervolgens van het ene kantoortje naar het andere. Mensen zaten te eten en waren boos dat ze gestoord werden. 4.5 uur later was het eindelijk klaar. Met een beetje mazzel is het paspoort volgende week gereed. Het is heel normaal 6 maanden op een paspoort te wachten en men denkt dat dat de norm is, wereldwijd. Gelukkig hoeven we dit soort dingen niet te vaak te doen.
John heeft een Ghanees paspoort nodig om de container te klaren. Anders worden we of opgelicht, of bestolen, of het duurt weken voordat hij vrij komt, of een combinatie van die drie. En we kunnen niet wachten totdat alles er is. Nieuw bed, nieuwe bank op onze hoogte. We zitten nu op een Chinese maat bank, of wel, met je knieën in je neus En we gaan verhuizen, naar een groter huis. Waar precies weten we nog niet, we zijn er mee bezig. Daar wordt ook de meeste tijd aan besteed. We wonen nu best leuk, maar het is te klein. Voor John alleen was het perfect, maar samen, niet ideaal. Wel leuk om op huizenjacht te gaan. Maar helaas, de Ghanees vraagt niet wat het waard is, hij vraagt wat hij er voor wil hebben en helaas zit daar een heel groot verschil in. Helemaal wanneer ze mij zien, blank is geld.. Nou, dan kennen ze John nog niet..
Ik hou jullie op de hoogte
Laten we bij het begin beginnen. Het inpakken van al mijn spullen. Ik ben gewend redelijk licht te reizen. Heb meestal 2 koffers mee, waarvan ¾ vol zit met spullen voor anderen. Niet deze keer.
Omdat we een nieuw bed gekocht hebben in Nederland en dus op de container moeten wachten, slapen we op het ogenblik op een luchtbed. Gelukkig niet zo’n klein matje waarmee je in een tent ligt. Nee, een echte, groot en dik, een bijna professioneel luchtbed. Alleen, ja er is een alleen, wordt dat bed steeds groter en dunner … Het neemt een beetje de slaapkamer over. Nog even en de kastdeuren kunnen niet meer open. Een soort Ninja Killer Luchtbed.. En we moeten hem elke avond oppompen. Want halverwege de nacht lijkt het wel een water bed. John draait zich om, ik dein mee. Of Ik draai me om en John vliegt de lucht in. Zal wel een combinatie van gewicht en hitte zijn. Maar goed dat ik een nieuw luchtbed gekocht heb. Dat dat ding bijna 15 kilo weegt was minder. Dat was dus koffer 1
In Koffer 2 zaten voornamelijk schoolboeken. Waarom zijn die dingen altijd zo zwaar? Wil nog wat inleveren bij de Ipabo in Nederland en vanaf maart begin ik aan de lerarenopleiding online via Australië. Het zou wel makkelijk zijn wanneer ik de vaktermen ook n het Engels zou kennen.
Koffer 3, sportkleding. Ja ik stond op Schiphol met 4 koffers en 2 fietsen. Gelukkig was Hans mee en waren de meiden van KLM ongelofelijk behulpzaam. Anders had ik daar nu nog gestaan, of was de helft gejat of zo. Dus fietskleding, helm, etc .mee, maar ook fietsschoenen, mountainbikeschoenen, sportschoenen, joggingbroeken en T-shirts. En nog wat honden snacks, die mocht ik natuurlijk niet vergeten.
Koffer 4.. Wat kleding voor mijzelf en chocola voor John. Beetje raar om chocola mee te nemen naar een van de grootste chocolaproducerende landen, maar ja, hier hebben ze geen 85% in de winkels liggen.
Na een redelijk relaxte vlucht kwamen we op tijd in Accra aan. Tot mijn verbazing kwam de bagage na de vlucht er heel snel uit. Heb wel eens 3 uur gewacht op mijn koffers, maar tegen de tijd dat ik door de paspoortcontrole heen was, waren mijn fietsen al gearriveerd! De koffers volgende niet veel later. En de porters hier zijn toch niet iets beter dan op Schiphol. 2 fietsen op karretje 1, 4 koffers op karretje 2. Appeltje eitje. Alleen mogen deze jongens niet verder dan de voordeur. Dan nemen de jongens van buiten over. En dat werden er steeds meer. Wat ze binnen met z’n tweeën deden, hadden ze buiten 6,7,8, 10 man voor nodig en natuurlijk wilden ze allemaal tip. Waar ze dan ook herhaaldelijk om vroegen. En zo werkt het nou weer net niet. Ik of John bepalen wie wat krijgt. Hoe meer je vraagt, hoe minder je krijgt. En of we ook nog even aan de jongens van de luchthavensecurity wilden denken.. Uhm, nee, dacht het niet.
Na een beetje gepuzzel paste alles in de auto en konden we naar huis. Daar waren de honden zo blij me te zien. Dat is zo fijn thuis komen!
We hebben 2 honden. Jackie komt uit het “asiel”. Had nog nooit op gras gelopen, had alleen maar een soort maïsmeelpap gegeten (Voor de Ugandagangers, Ja ze hebben ook hier posho, in alle soorten en maten. Alleen is het eten goed gekruid! Geen klachten!!)
Jackie was heel dominant en agressief. Maar nu hij gecastreerd is, gaat het een stuk bete r.Hij heeft ook leren bijten (soms is dat jammer), eet alles, maar dan ook echt alles. Is nog steeds dominant, maar een stuk minder. Samen met Onassis vormt hij nu een team. Maar hij overal bang voor. Wanneer Jackie blaft, reageren we niet. Het wil namelijk niet zeggen dat er iemand aan de poort is, het kan ook een overstekende mier of rups zijn.
De ander Onassis, hebben we gekocht van iemand die hem bracht in de achterbak van een auto. Sterk ondervoed, doodsbang en geen vertrouwen in de mensheid. Maar wat een verschil nu. Het is een charmeur, ook naar andere honden, vecht bijna nooit, maar als hij boos is.. Wanneer Jackie hem te lang getart heeft, valt hij aan, legt Jackie op de grond en gaat bovenop hem staan. Doet me een beetje denken aan vroeger, dat deed ik ook altijd met mijn broertje. Hij is atletisch en rent graag, net een hazewind hond. Hij kan ook niet stoppen, soms rent hij tegen je aan, soms rent hij te ver door. Uit zijn is één groot feest voor ze. Elke morgen ga ik met ze wandelen. Dit moet voor 09.00 gebeuren. Daarna is het veel te warm. De weerman zegt dat het 28C is, maar dat is in de schaduw.. Welke schaduw????? Ik zweet me een ongeluk. Voornamelijk in mijn gezicht. Sinds mijn lymfeklieren er in mijn rechter oksel uit zijn, zweet mijn gezicht als compensatie.. Lastig, maar goed, mijn lichaam doet in ieder geval wel iets met de hitte..
Fietsen, ja, overdag niet echt te doen, te warm.. Maar ’s avonds is het heerlijk. Alleen ben ik wel de clown van het dorp. Of het nou komt dat ik blank ben, of een goede fiets heb, of vrouw ben, of omdat ik twee voorlichten en een achterlicht heb (wil graag van te voren weten waar de gaten in de weg zitten) of oud ben (bijna niemand heeft grijs haar). Iedereen lacht me uit, staart me na, of roept me na. Maar goed dat ik mijn knalroze fietstassen heb thuis gelaten, anders waren ze erin gebleven
Heb me nog niet vertoond in fietskleding op zoefzoef.. Binnenkort…
Dat alles niet zo goed geregeld is als in Nederland wist ik wel. Ben tenslotte Uganda gewend, daar gaat ook niets snel. Maar het grote verschil is, dat de Ghanees niet begrijpt dat er iets niet klopt in het systeem. We moesten naar het paspoortkantoor voor het paspoort van John. Alle formulieren waren al ingevuld, alleen nog even een digitale foto. En daar gaat het mis, het woordje even.. We hadden een contact binnen, die zou hem overal doorheen sluizen wanneer hij tijd had. Na 1.5 uur wachten had hij tijd, loodste hij John naar binnen en die moest vervolgens van het ene kantoortje naar het andere. Mensen zaten te eten en waren boos dat ze gestoord werden. 4.5 uur later was het eindelijk klaar. Met een beetje mazzel is het paspoort volgende week gereed. Het is heel normaal 6 maanden op een paspoort te wachten en men denkt dat dat de norm is, wereldwijd. Gelukkig hoeven we dit soort dingen niet te vaak te doen.
John heeft een Ghanees paspoort nodig om de container te klaren. Anders worden we of opgelicht, of bestolen, of het duurt weken voordat hij vrij komt, of een combinatie van die drie. En we kunnen niet wachten totdat alles er is. Nieuw bed, nieuwe bank op onze hoogte. We zitten nu op een Chinese maat bank, of wel, met je knieën in je neus En we gaan verhuizen, naar een groter huis. Waar precies weten we nog niet, we zijn er mee bezig. Daar wordt ook de meeste tijd aan besteed. We wonen nu best leuk, maar het is te klein. Voor John alleen was het perfect, maar samen, niet ideaal. Wel leuk om op huizenjacht te gaan. Maar helaas, de Ghanees vraagt niet wat het waard is, hij vraagt wat hij er voor wil hebben en helaas zit daar een heel groot verschil in. Helemaal wanneer ze mij zien, blank is geld.. Nou, dan kennen ze John nog niet..
Ik hou jullie op de hoogte
-
12 Oktober 2015 - 20:21
Els:
Wat heerlijk dat het leven daar gaat wennen (alleen de hitte dan nog).
Geniet met en van elkaar!!
-
12 Oktober 2015 - 20:26
Nicolette:
wat leuk om te lezen, Liet! Ik zal zeker je vervolg verslagen lezen. Het leest alsof je het me zit te vertellen :-). Succes met de container, hoofdact jullie snel in jullie bedje kunnen slapen. X -
12 Oktober 2015 - 22:21
Jenneke Brugman:
Ha lieve Liet,
Heerlijk om (weer) je verhalen te lezen. Ik moet echt lachen om dat fietsen van je! Zo, en nu moet je ook alweer verhuizen, pff. Ik ben blij dat Joni's verhuizing erop zit, was behoorlijk gesloopt. Maar wat zit ze nu heerlijk in jouw huisje, het is echt een heerlijk huis! Zo licht en ruim...en Joni heeft het heel gezellig gemaakt, ze moet je maar wat foto's sturen, dan kun je het een beetje zien. Na het overbrengen van de spullen en na een bezoek aan Ikea en BCC zit ze er goed bij, en is ze heel happy met een eigen plek voor haar alleen.
Soms komt er iets op je pad, en dan moet het zo zijn, dat zei jij, en dat is heel erg waar.
Ik ben je erg dankbaar.
Laat je weten als ik iets voor je kan doen, mbt iPabo? Heb je nog wat gehoord van het College van Bestuur? En als je nog iets nodig hebt voor je opleiding in Australië, dan hoor ik het van je...ik kan samen met de studentenadminsitratie of de examencommissie zorgen dat je krijgt wat nodig is. We keep in touch! Veel liefs Jenneke -
15 Oktober 2015 - 22:20
Henny:
hoi,hoi
leuk om je verhaal te lezen.
we wachten je volgende verhaal af.
heel veel plezier.
lieve groet Henny -
17 Oktober 2015 - 12:14
Joke:
Hoi Liet, ja, ik kijk wel af en toe op je fb hoor hoor hoor! Grin.
Leuk om je reisverslagen te lezen! XXX -
18 Oktober 2015 - 11:48
Robertus Joritzaar:
Hoi Liet.
Als ik ik het zo lees hebben jullie het erg druk,moedig dat jullie dit allemaal doen. Hoop dat alles goed komt en dat jullie een mooi leven daar krijgen.Ik vond het erg leuk om te lezen en kijk uit naar het volgende verslag. Groetjes van Tessa. Bert -
26 Oktober 2015 - 21:37
Valerie:
Eindelijk heb ik me neergezeten om je eerste avonturen te lezen. Heerlijk natuurlijk en het is net alsof het live is, alleen hoor je mijn reacties tussendoor niet echt. Bovendien zou je me dan ook een beetje vermoeid aankijken en denken 'waar heeft ze het over, dat is al twee weken terug!'.
Ik heb in ieder geval een heel goed beeld, vooral van jou op de fiets in het donker, van jullie 's nachts op het luchtbed (LOL) en van jullie saampjes op de bank. Anderen moeten hartstikke hun best doen bij hun yoga klasje om hun knieën richting nek te krijgen, maar voor jullie is dat dus dagelijkse kost! :-) Hoop dat er al een bank is (ik moet je volgende blog zo nog lezen).
Succes met de huizentocht!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
